Ik zal eerlijk zijn… Op Instagram probeer ik zo eerlijk en open te zijn, the REAL me te zijn. Maar dat is niet realistisch, want mijn leven is geen Reality Show. Iedereen heeft wel een kant dat hij/zijn niet laat zien aan de buitenwereld. Dat heb ik namelijk wel en daar ga ik niet diep op in, dat deel blijft van mij. Wel ga ik met jullie tegenslagen delen die ik heb meegemaakt. Ik heb er zelfs recent een meegemaakt.
Laatste jaren heb ik heel wat tegenslagen overleeft. Hoe? In het begin wist ik het niet en ik zag destijds niet in dat het goed zou komen, maar wat ik heb geleerd is dat TIJD het belangrijkste factor is. Ze zeggen niks voor niks “het kost tijd” of “geef het wat tijd”. Op het moment zou je denken “Ja daag, ik heb geen tijd” of “Het duurt te lang” of “Gaat het echt over na dat er X aantal weken/maanden/jaren aan voorbij is gegaan?”. Mijn antwoord is “JA”, ja het gaat over, ja je komt weer bij, ja de pijn wordt minder of gaat zelfs weg en als het niet weg gaat dan leer je er mee leven en dat kost tijd. Hieronder lees je mijn verhaal over mijn recente tegenslag, namelijk dat mijn schouder uit de kom is gegaan en er nu er schade aan heb over gehouden.
Mijn eerste mentale reactie hierop was: “Alles heeft een reden, dit zal vast ook een reden hebben en ik zal hier sterker uitkomen.” Mijn tweede reactie kwam eigenlijk een paar dagen later. Namelijk gisteren en vandaag. Ik heb vandaag toegegeven dat ik het toch frustrerend vind dat mijn schouder uit de kom is gegaan en ik nu weer een herstelperiode van 6 weken heb als ik ook echt rustig aan doe. Voor de mensen die mij kennen, weten dat dit een heel uitdaging voor mij is ;p.
Ik zal jullie meenemen in mijn proces van vandaag. Hoogtepunt van vandaag was wel dat ik mijn eerste ‘Personal Training’ heb gegeven. :)
Na de training ging ik boodschappen doen en naar de huisarts. Ondertussen had ik wel steeds last van mijn schouder die uit de kom is gegaan. Toen ik naar de huisarts ging om een brief voor m’n moeder af te leveren en een uitdraai van het verslag en foto’s van mijn schouder op te halen. Althans ik dacht dat de foto’s erbij zaten, zodat ik ook een beeld kreeg, maar dat zat er niet bij. Toen ik richting de auto liep liet ik mijn brief vallen. In een seconde werd ik even boos en stampte ik op de brief. Toen ik naar huis reed voelde ik de tranen branden achter mijn ogen. Ik dacht en zei hardop: “Kom op Betül, man up. Don’t be a pussy”, daarop kreeg ik gelijk een tegenreactie van mezelf, waarop ik tegen mezelf antwoordde: “Nee Betül, wees niet hard voor jezelf. Je mag bang zijn, je mag angstige gevoelens hebben, want je hebt niet eerder een schouder uit de kom gehad. Je weet niet hoe het gaat herstellen. Deze gevoelens zijn volkomen normaal en ze mogen er zijn” , “Ja, maar…” dacht ik… “Wat nou als ik geen Snatch* durf te maken of niet meer durf zwaar te liften?” “Betül wees eerlijk met jezelf en anderen, je bent geen crossfitter of powerlifter, je hart ligt bij boksen en kickboksen. Je angst is meer dat je bij elke stoot je schouder gaat voelen. En het kost natuurlijk tijd om weer zwaar te liften, dat weet je ook. Je gaat niet zomaar weer zwaar liften, dat bouw je weer op.”
“Wees aardig voor jezelf Betül. Je bent nu eenmaal kwetsbaar en dat mag! Dat kleine kind in je heeft nu pijn en dat mag! Je hoeft je niet sterker voor te doen dan dat je bent! Het is makkelijk om in ‘oude gewoontes’ terug te vallen zoals hard zijn voor jezelf. Dit is eigenlijk een beproeving om te kijken of je echt wil veranderen. Of je echt aardiger voor jezelf en anderen wil zijn. Meer zelf-compassie, zelf-liefde, zelfrespect etc.” Daarna barstte ik in tranen uit in de auto en maakte ik een extra rondje met de auto voordat ik naar huis ging.
Thuis had ik het hierover met mijn moeder. Eerst hadden we een discussie dat ik altijd een hysterische aanval heb wanneer het niet goed met mij gaat. Ik zeg dan erge dingen, schreeuwend, totaal respectloos voor mijn gevoel. Ik had nu wel spijt, want ik zat toch met mijn arm terwijl ik tegen mijn pa zei dat het niet mijn arm was waarmee ik zat en dat hij me niet kende. Maar het is alles bij elkaar opgeteld.
Toen gaf ik toe aan mijn moeder dat het mijn arm was waar ik mee zat en zij zei dat ik me shit mag voelen en gefrustreerd, omdat ik zoveel wil bereiken, vooral met boksen ook, zei ze. Dat ik sinds 2019 aan het voorbereiden ben voor wedstrijden, maar toen mijn blesseerde ik mijn rechterschouder en daarna weer aan het voorbereiden, maar toen kwam corona. Daarna weer boksen oppakken en misschien weer wedstrijden willen doen en toen kreeg ik corona. Daarna, toen ik weer op oud conditie-niveau kwam en wedstrijden weer ter sprake kwam, kreeg ik weer corona. Hierdoor moest ik weer conditie opbouwen, omdat het snel achteruit ging.
Toen het weer beter ging en kickboksen weer in mijn leven kwam en ook weer ‘meedoen aan wedstrijden’ ter sprake kwam en ik lekker bezig was met trainen, heb ik nu mijn linker schouder geblesseerd…. Allemaal tegenslagen. Logisch dat ik gefrustreerd wordt. Alleen ik uit het naar anderen, vooral mijn ouders… Buiten lijk ik er positief mee om te gaan, maar van binnen at ik mezelf onbewust helemaal op. Ik deed me sterker voor dan dat ik me werkelijk voelde. Ik ben daarom zo erg dankbaar voor mijn ouders, dat ze mij verduren. Ik ben ze zoveel verschuldigd, zoveel respect en liefde. Mijn moeder zei dat we daarom familie zijn, die laten we niet achter, die zien we op hun slechtste moment en daarom heb je familie, een bloedlijn. Dat kan je niet zomaar weggooien. Je hoort er voor elkaar te zijn, maar respect moet er wel zijn en blijven, omdat familiebanden ook grenzen heeft. Maar hoe erg je het soms ook verkloot, je familie zal je, hoe je het went of keert, er toch altijd voor je zijn.
Dit waren de grootste tegenslagen van mijn leven. Ik heb denk ik alle stadia met ‘omgaan met tegenslagen’ wel gehad. De positieve en negatieve kant, van frustratie tot dankbaarheid, van ontkenning tot acceptatie…
En nu? Hoe ga ik het nu aanpakken? Zoals ik in het begin al zei, is dat het tijd kost en vertrouwen kost. Ik gun mezelf de tijd nu om te herstellen en te focussen op andere dingen. Ik vertrouw op God en mezelf dat ik hierdoor nog sterker uit kom. Ik kies ervoor om de positieve in elke situatie op te zoeken. Ik heb namelijk tot nu toe veel tegenslagen overwonnen. Ik heb long-covid overwonnen, ik heb discriminerende mensen overwonnen, ik heb mijn angst om in publiek te spreken overwonnen. Ik heb zoveel bereikt in mijn leven en ik wil me daar op focussen. Ik leef in het hier en nu. Ik weet wat nu belangrijk voor mij is en dat is mezelf de tijd gunnen en aardiger voor mezelf zijn. Hierdoor ga ik meer letten op hoe ik tegen mezelf praat. Ik stel mezelf open voor kwetsbaarheid en groei, ik accepteer.
*Snatch= een term in de ‘Cross-Fit’ wereld. In het nederlands ook wel het onderdeel “trekken” genoemd, is de eerste van de twee gewichthefoefeningen die de sport gewichtheffen voor velen beter bekend als (olympic) weightlifting, rijk is.
Reactie plaatsen
Reacties